Ruim dertig jaar geleden heeft mijn man ons huis gebouwd. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Maar handig als ‘ie is, is hij er maar gewoon aan begonnen. Fundering graven, leidingen leggen, muren metselen, kozijnen plaatsen, verven, vloeren leggen, keuken zetten. Hij heeft het allemaal zelf gedaan. Een aantal klussen samen. Het maakt ook dat dit huis ons thuis is geworden. Er zit zoveel van onszelf in.
We hebben naast de gouden handen van hem ook altijd het geluk gehad dat we hulp of spullen kregen. Zaken waar we nog steeds blij mee zijn. Zo heeft een, inmiddels helaas overleden, broer van mijn schoonvader tijdens de bouw van ons huis aangeboden om een eikenhouten trap te maken. Nu was ome Dirk een man van weinig woorden, maar des te meer van vakkundige daden. Een timmerman in hart en nieren. Hij heeft alles met zijn handen ontworpen, getekend en getimmerd.
Deze trap gaan we van zijn nevernooitniet vervangen
Justa
Je ziet weleens in de woonprogramma’s dat een trap na een aantal jaar zijn beste tijd heeft gehad. En dat een make-over hard nodig is. Nou, onze ome Dirk-trap niet hoor. Die is nog even sterk als dertig jaar terug en van slijtage is geen sprake. Het enige dat je zou kunnen zeggen is dat onze smaak wat veranderd is, maar deze trap gaan we van zijn ‘nevernooitniet’ vervangen of make-overen. Die trap is een mooie herinnering aan Dirk en dat blijft zo.
Zo onverwoestbaar als de trap is, zo is ook onze slaapkamervloer. Tante Cor, uit datzelfde warme gezin, had deze vloer in haar appartement liggen. Of wij misschien iets met die eikenhouten vloerdelen konden doen, werd ons door haar nabestaanden gevraagd. Ja, jeetje. Zoiets moois! En zo ligt die vloer ook alweer wat jaartjes bij ons in de slaapkamer. De kleur werd echter een beetje te oranje naar ons idee. Dus hebben we die uiteindelijk toch maar geschuurd en een eigenzinnige zwarte buitenrand gegeven. Hij heeft een iets ander uiterlijk gekregen, maar die vloer is nog altijd verbonden met tante Cor.
Nonkel Jan
Ome Jan – ook uit datzelfde nest – is nog altijd net zo handig als mijn man. Hij had ooit een werkbank in zijn garage staan die hij niet meer gebruikte. Of wij daar een plekje voor hadden. Ja hoor. Laat maar komen. Jaren heeft die tafel in onze schuur gestaan. Je weet wel, onze eigen milieustraat. Tot ik op een dag daar rondliep en deze beauty zag staan. In de rem! Wat is dit? Er stond van alles op en tegenaan maar man, wat een schoonheid. Het leven straalde ervan af. Schitterende roestige metalen randen, een nog mooier intens gebruikt werkblad. Je snapt; die staat inmiddels binnen. In de keuken op de stenen vloer die bestaat uit tegels die we zelf uit het huis hebben gesloopt dat hier eerst op deze plek stond. Tegel voor tegel hebben we afgebikt en schoongemaakt. ‘We’ zijn in dit geval mijn oudste broer en ik. Hij is 2,5 jaar geleden overleden. Blaren op onze vingers hadden we van dat bikken. Een redelijk klusje. Maar ondertussen genieten we al ruim dertig jaar van deze vloer. Sinds 2,5 jaar glanst ie net een beetje meer.
#Ons huis? Een thuis dus, gevuld met de mooiste herinneringen.
